Hond beenpyne

Panosteitis is `n inflammatoriese siekte van die bene van jong honde. Dit veroorsaak `n skielike aanval van lameness, wat lei tot herhalende limping. Dit kom voor in baie rasse van honde, maar Duitse herders, veral mans, lyk meer geneig om dit te ontwikkel. Honde tussen vyf en twaalf maande word meestal geraak, alhoewel dit so vroeg as twee maande en so laat as vyf jaar oud kan staak.

Panosteitis Simptome

Panosteitis raak gewoonlik die lang bene en raak selde meer as een been op `n keer. Sodra dit `n been beïnvloed het, sal dit nie waarskynlik weer in dieselfde been verskyn nie. Gevolglik kan `n hond `n kort rukkie op een been val, stop hou en dan op `n ander been steek. Die oorsaak van panosteitis bly onbekend. Sommige kenners glo dat oorerflike faktore betrokke is, veral aangesien hierdie siekte volgens familiale lyne voorkom. Voeding lyk nie geïmpliseer nie, maar allergieë, metaboliese steurnisse, infeksies, immuunstelsel disfunksie, parasitisme en hormonale probleme is as moontlike oorsake voorgestel.

Panosteitis Behandelings

Die meeste geaffekteerde honde herstel twee jaar oud sonder behandeling. Tot dan kan episodes van lameess met verskillende grade van erns en vir verskillende tydsduur voorkom. Hierdie afwykings kan tussen twee tot drie weke uitmekaar gebeur met onreëlmatige tussenposes, en kan van `n paar dae tot `n paar weke duur. Elke episode kan wissel van ligte lameness om die misbruik van die been te voltooi. Namate die hond ouer word, moet die erns van die lameness-episodes geleidelik verminder en die periodes van vergifnis tussen die aanvalle moet langer duur. Uiteindelik loop die siekte sy gang en die pasiënt is vry van pyn en kliniese tekens.

Om hierdie wanorde te diagnoseer, neem jou veearts `n x-straal van die aangetaste been. Sodra `n diagnose van panosteitis gemaak is, kan jou veearts medikasie voorstel om ontsteking en pyn te verlig. Behandeling met prednisoon is effektief in die verligting van pyn en die oplos van lameness, maar verander nie die verloop van die siekte nie. Beperking van oefening of afdwinging van rus blyk geen verskil te maak nie. Te veel oefening, aan die ander kant, moet ontmoedig word.