Honde oor en gehoor probleme

Doofheid is dikwels moeilik om akkuraat te evalueer, hoofsaaklik omdat troeteldiere ons nie kan vertel wanneer hulle probleme ondervind nie. Gewoonlik is dit hulle versuim om ons opdragte te gehoorsaam of te reageer op bekende geluide wat ons eers aan `n doofheidsprobleem waarsku.

In vergelyking met mense het honde en katte `n baie verskillende gehoorsoort. Mense kan geluide hoor in die 20 Hz (lae geluide) tot 20 kHz (hoë klanke) reeks. Ter vergelyking het `n kat `n reeks van ongeveer 48 Hz tot 85 kHz en `n hond het `n reeks van ongeveer 67 Hz tot 45 KHz. Doofheid in honde en katte kan van twee soorte wees: geleidende of sensoriese. As klanke nie behoorlik in die eksterne of middeloor kan beweeg nie (dws die klank lei nie behoorlik nie), word die probleem as geleidend beskou. Dit kan voorkom as daar `n oorinfeksie, `n gebreekte trombose, geblokkeerde oorkanale of vloeistof in die oor is. Gewoonlik in hierdie pasiënte is gehoorverlies slegs gedeeltelik en behandeling behels mediese of chirurgiese regstelling. As dit die geval is met jou hond, kan `n veearts jou troeteldier se doofheid oplos. As die doofheid sensoriese is, is die binneoor betrokke en doofheid is gewoonlik totaal. Sensorineurale doofheid is dikwels as gevolg van senuweeafwykings of probleme met die hidrodinamika of fisika van die binneoor. Soos troeteldiere ouer word, is doofheid `n algemene verskynsel en sensorineurale doofheid kan die oorsaak wees.

simptome

Doofheid kan in baie rasse oorerflik wees. Rasse wat die meeste geraak word, sluit in Dalmatiërs, border collies, Engelse setters, Boston terriers, Collies, en Rottweilers. Dit kan ook geassosieer word met `n genetiese aanleg. Honde met die Merle Coat-kleurgenes en -katte met wit jas-kleur en blou-iris-gene is aan dowes voorgestel. Doofheid is moeilik om te evalueer by beide honde en katte, veral as slegs een oor betrokke is of as daar net gedeeltelike doofheid is. Aangesien troeteldiere ons nie kan vertel wat hulle hoor nie, is die beste maatstaf om te bevestig of `n troeteldier kan hoor of nie, is deur sy reaksie op klank (dit wil sê die troeteldier moet die geluid bewustelik waarneem).

Jy kan jou troeteldier se vermoë om te hoor, bepaal deur verskillende geluide te maak (van stil na steeds harder geluide) en om te sien of jou troeteldier reageer. Dikwels sal troeteldiere `n onwillekeurige flikker of oordrag van die ore (genoem "Pryor`s reflex @") in reaksie op `n geluid toon. Sommige veeartsenykundige skole het ook `n mate van sukses behaal met objektiewe evaluasies van gehoor, met behulp van elektrodiagnostiese prosedures.

As jy vermoed dat jou troeteldier `n gehoorprobleem het, raadpleeg jou veearts sodat hy of sy kan bepaal watter soort dowes betrokke is en wat daaraan gedoen kan word.